Styczeń nie jest dobrym miesiącem, gdy mieszka się daleko od przyrody. Na pewno po całej euforii świątecznej i sylwestrowej, listach postanowień i rozczarowaniach, które wyłaniają się jak czarna dziura z widoku za oknem, po tym wszystkim łapiemy doły. Stąd ten cały Blue Monday, bo skoro o nim wiemy, to i w nas się na pewno obudzi, już go widzimy jak się czołga cichcem, już go nam ktoś wmówił, najpewniej jakieś media, już jest na horyzoncie. Jesteśmy więc tak blisko depresji, czy wariactwa. A jeszcze te wszystkie dziki, biedne, Bogu ducha winne zwierzęta, które ktoś sobie tak po prostu ocenił, że jest ich za dużo. Jasne, że nie jestem leśnikiem, a biologię ostatni raz miałam w podstawówce, bo taki paradoks zupełny, klasy liceum chemicznego nie miały biologii w programie, zresztą wszystko i tak zawsze w teorii w tych naszych szkołach, ale to już inna historia. Wracając do tematu, te dziki, podejście do nich to jednak niezły zgrzyt. Druga strona medalu, to fakt, że społeczeństwo zmuszone do nagłaśniania sprawy, być może w tym czasie odwraca się od innych ważnych tematów, ale jakich tematów?
System
Reklamy
